چگونه باید از تو گفتن ، چگونه باید از تو نوشتن ، صورت ماورائیت در چشم دنیای ما نمی گنجد . عیار کرده هایت به محک سنگ عقل ما نمی خواند . گفته اند شهیدان را فقط شهیدان می شناسند پس آنچه می نویسم توصیف تو نیست بهانه ایست تا قطره های آلوده روحمان به پاکی دریای وجودت پیوند خورد . وجودی که آنچنان غیرت سرتاسرش را فرا گرفته بود که اجازه ندادی سلاح همرزمانت بر زمین بماند و بی امان خود را به جبهه ها  رساندی ،  وجودی که آنچنان محو خالق شده بود که مانند مولایت سر تقدیم آستانش کردی و جان را به او سپردی...

شهید محمد رحیم خزایی در روستای توشمالان از توابع شهرستان کنگاوردر سال 1338 دیده به جهان گشود . وی در یک خانواده مذهبی بزرگ شد . از همان کودکی عاشق حضرت ابوالفضل (ع) بود و در عزاداری های امام حسین (ع) سقایی می کرد و آب به دست عزاداران میداد و همیشه در محرم , سیاهپوش آقا و مولایش امام حسین (ع) بود.

او مهربان و با سخاوت بود. وی بعد از اخذ دیپلم وارد ارتش شد و با آغاز جنگ تحمیلی راهی جبهه های عشق و ایثار گردید . همیشه اعتقاد داشت خونی که در رگهایش جریان دارد متعلق به اسلام و انقلاب است و باید با آن درخت نوپای انقلاب را آبیاری کند تا این درخت  رشد کرده و تمامی جهان را فرا گیرد . این شهید در  سال 1362 به شهادت رسید .

روحش شاد و یادش گرامی